تکنیک های کادربندی عکاسی

کادر بندی در عکاسی چه اهمیت دارد؟

کمپوزیشن و کادربندی در هنرهای گوناگون به معنای قرار گیری مختصات و اجزای مختلف یک اثر است، که هنرمند به‌منظور ایجاد هماهنگی و تناسب بین بخش‌های مختلف اثر، از آن استفاده می‌کند. در هر نوع هنر، از معماری تا موسیقی، از شعر و داستان تا آثار نقاشی و عکاسی، ترکیب‌بندی‌های ویژه‌ای وجود دارد که هنرمند برای اتحاد و هماهنگی در اثر خود از آنها بهره می‌گیرد.

عواملی مانند تعادل، تقارن و ریتم از جمله مهمترین عوامل در موضوع کمپوزیشن و کادربندی هستند. این عوامل کلیدی به طور معمول به افزایش ترکیب‌بندی عکس‌ها کمک می‌کنند. در عکاسی هرچند قوانین محدودی وجود ندارد، اما نکاتی وجود دارند که می‌تواند در بهبود کادربندی عکس‌ها تأثیرگذار باشد.

انواع سبک های نمایشی در هنر تئاتر:

1. اکسپرسیونیسم (درون آزمایی)

اصطلاح اکسپرسیونیسم اولین بار در نقاشی به کار رفت و برای تمایز از سبک امپرسیونیسم بود. دغدغه اکسپرسیونیست ها اغلب بیان تصورات، احساسات و رویاهایشان بود. بعد از جنگ جهانی اول این رویکرد در تئاتر کشور آلمان نیز رواج پیدا کرد. اکسپرسیونیست های آلمانی تلاش می کردند که حالات درونی انسان را نمایش دهند و سعی کردند قراردادهای منطقی و قاعده های متداول و منظم و آداب سخن و رفتار که در نمایش رئالیستی و ناتورالیستی بود را کنار بگذارند.

از این سبک نمایشی برای بیان احساسات و تصورات و رویاها و حالات درونی و ذهنی به صورت متضاد استفاده می شود. مضمون این نوع نمایش، اغلب پرتضاد و تکان دهنده بود و نمایش نامه های اکسپرسیونیست اغلب ذهنی بود و فقط به شخصیت اصلی نمایش عمث روانشناسانه می دادند و از این راه افکار و اندیشه های درونی خود را نشان می دادند. عمر اکسپرسینیسم طولانی نبود ولی تاثیر شگفت انگیزی بر نمایش‌نامه نویسانی مانند شون اکیسی، ساموئل بکت، اوژن یونسکو گذاشت.

● خطابه نمایشی۱۹ به عنوان یک الگوی روایتی

شیوه روایتی که در پروژه تئاتر ـ پرفرمنس مزرعه مین (در بخش ویژه دوازدهمین جشنواره سراسری تئاتر دفاع مقدس) به کار گرفته شد، شیوه‌ایی در سمت و سوی خطابه و یا گزارش نمایشی لکچر پرفرمنس تجربه می‌گردد که در ادامه آثار قبلی طراح و کارگردان همانند عمده‌آ، اورفه و یا شهرزاد و هفت قصه‌اش در سال‌های اخیر به رو صحنه تئاتر شهر آمد. در اکثر مواقع بازیگران و به عبارتی پرفرمی‌ها مقابل تماشاگران ایستاده و انگار بخشی از دفتر خاطرات خود؛ عناصر نمایشی مینی‌مال به مخاطبان خود بازگو می‌کنند.

● ‌تئاتر پست مدرن، پست مدرن پرفرمنس

یک هنرمند پست مدرن و یا یک نویسنده پست مدرن در وضعیتی بمانند یک فیلسوف عمل می‌کند، متنی که او می‌نویسد و یا اثر هنری که هنرمند خلق می‌کند، اساساً از قوانین تثبیت‌شدة قدیم تبعیت نمی‌کند و بدین‌خاطر هم نمی‌توان این آثار را با موازین و پیش‌داوری‌های از پیش تعیین‌شده ارزیابی نمود، پیشداوری‌ها و تبیین‌هایی که برای متون و آثار گذشتگان به کار برده شده، بدیهی است به قوانین ارزشمند و نقدنویسی کاملاً نوینی نیازمند است. (…)»

● ‌بازیگری (پرفرمر) در هنر پرفرمنس

در هنر پرفرمنس بازیگر هنرمند به تجلّی شخصیت وجود و حضور خویش بیشتر نزدیک شده و هیچ‌گاه غرق در نقش خاصی نخواهد شد و حامل کاراکتر و فیگور خاصی روی صحنه نخواهد بود، زیرا واقعیت هنر بازیگری، به عبارتی پرفرم با بخشی از هنر خود بودن (واقعی) در روی صحنه که تنها در مقاطع خاص صحنه‌ای ایفاگر نقشی کوچک است؛ نقشی که از طریق بیان و بدن به نمایش گذاشته می‌شود و پرفرمر راوی داستان پرفرمنس است که خود روی صحنه حتی نظاره‌گر هم خواهد شد با نمایش خود را درگیر ساخته، تحلیل می‌کند، خواب می‌بیند، با رویدادها بیگانه شد و در نهایت خود رابطی میان تماشاگر و رخدادهای روی صحنه، با داستان نمایش با عناصر صحنه‌ای دیگر اشیاء و ابژکت‌ها و یا دیگر رسانه‌های صحنه‌ای مولتی مدیا (سیکلوپد، مونیتور، فیلم‌برداری زنده در روی صحنه و…‌) و بازیگر پرفرمنس (پرفرمر) هیچ‌گاه نقشی را به سرانجام نمی‌رساند، زیرا خود را در نقش مستحیل نمی‌گرداند.

تئاتر دفاع مقدس واژه‌ای است که در طی تقریباً دو دهة اخیر در صحنة تئاتر ایران به تدریج ـ انگار ـ به عنوان ژانر تئاتری کاملاً خاص به لحاظ مضمون (تماتیک) ـ و نه هنوز ـ از منظر یک شکل به اثبات رسانیده است و چه بسا در سال گذشته عبارتی در: دوازدهمین جشنواره سراسری تئاتر دفاع مقدس از تاریخ ۲۰-۱۴ شهریورماه در شهر سنندج مرکز استان کردستان برگزار شد.

پیشگفتار

همواره ذهن ما درکنکاش این اصل هنوزبه اثبات نرسیده یعنی زندگی ومرگ از کودکی تا بزرگ سالی ، چرایی و چگونگی آن بوده است ، انسان ازسنگ و چوب ونقاشی بردیواره غارها،  آغازکرده است وبه سفربه فضا و ساخت موشک های چندتنی ، ماهواره ها و در ابعاد کمتر اینترنت رسیده است.

دانش انسان های روشنفکر، قالب ذهن مارا پتک واربرسرماکوبانده است .ولی باعث نگردیده است که برای پایان دنیا ،ازاین علمبهرهای برده است.  

تئاتر شناسی چیست؟

تئاتر شناسی چیست؟ بدبختانه باید اعتراف کنم که برای بسیاری از هنرمندان و حتا دانشگاهیان در ایران و نیز به ویژه بسیاری از دانشجویان و هنرمندان ایرانی در خارج از ایران، هنوز ناهمسانی میان تئاتر شناسی و نقد تئاتر روشن نیست. بیشتر هنرمندان تئاتر، که از مدرسه ها و آکادمی های تئاتر هنر آموخته شده اند، فکر می کنند که دانش تئاتر شناسی عبارت از علمی است که به نقد و ارزیابی اثر هنری در تئاتر می پردازد. از همین رو یا با آن دشمنی می ورزند و یا از آن دوری می کنند. دسته دیگری از هنرمندان تئاتر تصور می کنند تئاتر شناسی تلاش می کند تا تئاتر را از راه نظری و با تکیه بر تئوری های آن آموزش دهد. این دسته نیز یا به کل نظریه را در تئاتر مردود می دانند و یا در مخالفت با آموزش تئوری در تئاتر (که به تصور آنان به تئوری در نمی آید) با تئاتر شناسی نیز مخالفت می ورزند. و در آخر باید به دسته ای از هنرمندان اشاره کنم که در اساس تئاتر شناسی را نقد روزنامه ای و تئاتر شناس را منتقد رونامه نگار می دانند. تئاتر شناسی هیچ کدام از این ها که برشمرده شد نیست، هرچند که بیشتر این حوزه های مطالعاتی را پوشش می دهد.